داروی آزاتیوپرین، به شکل قرص، بیماری های ایمنی، به ویژه مولتیپل اسکلروزیس (MS) را درمان می کند. در مورد عوارض جانبی باید با به پزشک مراجعه کنید.
داروی آزاتیوپرین
آزاتیوپرین (Imuran) دارویی است که بیماری هایی را که با سیستم ایمنی بدن شما مرتبط هستند درمان می کند. این در برخی از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) استفاده می شود.
مطالعات نشان داده اند که آزاتیوپرین می تواند تعداد شعله ور شدن را در بیماران مبتلا به ام اس عودکننده کاهش دهد. همچنین می تواند تشکیل ضایعات جدید MRI را کاهش دهد. آزاتیوپرین همچنین ممکن است با سایر داروها برای تقویت اثرات آنها استفاده شود.
روش مصرف
آزاتیوپرین به شکل قرص می آید و بلعیده می شود.
تعداد گلبول های سفید و وزن شما دوز تجویز شده آزاتیوپرین را تعیین می کند. دوز شروع کم است و به آرامی افزایش می یابد. آزاتیوپرین به طور کلی دو بار در روز مصرف می شود. این در قرص های 50 میلی گرمی موجود است که در صورت لزوم ممکن است به راحتی نصف شود. برای کاهش تهوع و علائم شکمی می توانید این دارو را همراه با غذا مصرف کنید.
برچسب نسخه شما به شما می گوید که چه مقدار از هر دوز مصرف کنید و چند بار آن را مصرف کنید. این دستورالعمل ها را به دقت دنبال کنید و از داروساز یا ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بخواهید هر چیزی را که متوجه نمی شوید توضیح دهد.
مهم است که این دارو را به طور منظم طبق دستور مصرف کنید. مصرف آن را قطع نکنید مگر اینکه به شما دستور داده شده باشد. دارو را بیشتر یا کمتر از مقدار تجویز شده مصرف نکنید.
دستورالعمل های ویژه
زمانی که مصرف آزاتیوپرین را شروع می کنید، اغلب حالت تهوع خفیف ایجاد می شود. این ناراحتی مورد انتظار است و با عادت کردن بدن به دارو از بین خواهد رفت. اگر حالت تهوع شدید همراه با استفراغ دارید، به پزشک خود صحبت کنید.
از مصرف آزاتیوپرین در دوران بارداری و شیردهی خودداری کنید.
در حالی که این دارو را مصرف می کنید، ممکن است از شما خواسته شود که به طور منظم آزمایش های خون (شمارش سلول های خون و آزمایش عملکرد کبد) را برای ارزیابی اثربخشی دارو و مراقبت از پاسخ شما به دارو انجام دهید. تمام قرارها را با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و آزمایشگاه خود نگه دارید.
ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است آزاتیوپرین را زمانی که تحت درمان برای عفونت های خاص هستید کاهش دهد یا حتی آن را متوقف کند. این به بدن شما اجازه می دهد تا به طور موثر با عفونت ها مبارزه کند.
مطمئن باشید که همیشه داروی کافی در دست دارید. قبل از تعطیلات یا موارد دیگر که ممکن است نتوانید نسخه خود را پر کنید، ذخیره خود را بررسی کنید.
هیچ واکسنی را بدون تأیید ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود انجام ندهید.
در هنگام مصرف این دارو اقدامات احتیاطی را برای جلوگیری از عفونت انجام دهید. از هر کسی که ممکن است عفونت داشته باشد دوری کنید و هر گونه علائم عفونت را به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود گزارش دهید.
بررسی کنید تا مطمئن شوید که هیچ تداخلی با داروهای دیگری که مصرف می کنید وجود ندارد. یک داروساز می تواند در این مورد کمک کند. مصرف مهارکننده های ACE به طور خاص با آزاتیوپرین توصیه نمی شود زیرا ممکن است تعداد گلبول های سفید خون را کاهش دهند.
عوارض جانبی احتمالی داروی آزاتیوپرین
اکثر مردم این دارو را به خوبی مدیریت می کنند. مهم است که به یاد داشته باشید که همه این عوارض جانبی را تجربه نمی کنند. حتی اگر برخی از عوارض جانبی می توانند جدی باشند، به یاد داشته باشید که اقدامات احتیاطی برای شناسایی و درمان آنها قبل از اینکه مضر باشند انجام می شود. در صورت بروز هر یک از واکنش های زیر باید با پزشک خود صحبت کنید:
- افزایش سوزش معده، درد شکم
- حالت تهوع و استفراغ
- تغییر در رنگ و بافت مو، همراه با ریزش مو. (این تغییرات معمولاً موقتی هستند.)
- از دست دادن اشتها
- خون در ادرار یا مدفوع
- کبودی غیر معمول
- خستگی
- ایجاد زخم ها و زخم های دهان
کاهش مقاومت در برابر عفونت. (از آنجایی که آزاتیوپرین یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی است، می تواند تعداد گلبول های سفید خون را کاهش دهد و احتمال ابتلا به عفونت را افزایش دهد.)
استفاده طولانی مدت ممکن است خطر ابتلا به برخی از انواع تومورها را افزایش دهد. این معمولاً پس از 10 سال استفاده مداوم یا با دوز 600 گرمی در طول عمر رخ می دهد.
فراموش کردن یک نوبت از دارو
اگر مصرف یک نوبت را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید و سپس به برنامه منظم خود ادامه دهید.
شرایط نگهداری داروی آزاتیوپرین
این دارو را در دمای اتاق نگهداری کنید.
در گرما یا نور مستقیم نگهداری نکنید.
این دارو را در حمام، نزدیک سینک آشپزخانه یا در مکان های مرطوب دیگر نگهداری نکنید. گرما یا رطوبت ممکن است باعث از بین رفتن آن شود.
این دارو را در ظرفی که در آن آمده و محکم بسته شده نگه دارید.
داروی تاریخ گذشته را نگه ندارید.
این دارو و سایر داروها را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟
اگر هر یک از علائم هشدار دهنده عفونت زیر را دارید، فوراً با پزشک خود مراجعه کنید:
تب بیش از 100 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) عرق یا لرز
بثورات پوستی. درد، حساسیت، قرمزی یا تورم
زخم یا بریدگی که خوب نمی شود. زخم قرمز، گرم یا تخلیه کننده
گلودرد، خارش گلو یا درد هنگام بلع
تخلیه سینوس، احتقان بینی، سردرد، یا حساسیت در امتداد استخوان گونه شما
سرفه خشک یا مرطوب مداوم که بیش از دو روز طول بکشد. لکه های سفید در شما